سر خوش ز سبوی غم پنهانی خویشم/چون زلف تو سر گرم پریشانی خویشم. در بزم وصال تو نگویم ز کم و بیش/چون آینه خو کرده ی حیرانی خویشم . یک چند پشیمان شدم از رندی و مستی/عمریست پشیمان ز پشیمانی خویشم . از شوق شکر خند لبش جان نسپردم/شرمنده ی جانان ز گران جانی خویشم . بشکسته تر از خویش ندیدم به همه عمر/افسرده دل از خویشم و زندانی خویشم . هر چند ((امین)) بسته ی دنیا نیم اما/ دلبسته ی یاران خراسانی خویشم.
نظرات شما عزیزان: